verjaardag op school

Twee weken geleden was Enock (de oudste zoon van Alice)jarig, hij werd 9 jaar. En natuurlijk begon Alice al lang van te voren mij te bewerken om een verjaardagstaart te bakken en drinken voor de kinderen naar school te brengen enz. Eerst probeerde ik het nog een beetje af te houden want verjaardagen vieren is niet echt een Keniaans ding, maar natuurlijk ging ik toch voor de bijl en heb drinken voor de kinderen (ranja) en drinken voor de onderwijzers (fanta en cola) gekocht, een verjaardagstaart gemaakt, koekjes en snoepjes gekocht en natuurlijk een kadootje voor de jarige.
Op maandagmiddag gingen we (Alice en ik)met het hele spul naar school, en tijdens de pauze werd er uitgebreid gezongen en gedanst voor Enock, daarna werd hij zogezegd 'schoon gewassen' om het nieuwe jaar met een schone lei te kunnen beginnen.
Nou, dat was niet echt mijn ding...: het arme kind werd overspoeld met ijskoud water, eerst kannen vol, en uiteindelijk ging de hele emmer over z'n hoofd!! Het water liep z'n schoenen uit... Enock en alle kinderen vonden het GEWELDIG, ik vond het ronduit VRESELIJK.
Ben zelfs het klaslokaal uitgelopen, want ik kon het gewoon niet aanzien; in deze koude periode een kind zo kletsnat en ijskoud maken, verschrikkelijk!! Bovendien was Enock de afgelopen weken steeds ziek, en had ik al verschillende keren medicijnen voor hem gekocht, wat als het kind nog zieker wordt?? Wie gaat dan betalen?? Nou, zeker niet de secretaresse van de school , die het meest fanatiek was met water gooien....

De foto’s spreken verder voor zich!

De volgende dag ging ik weer naar de Anajali school omdat het de derde dinsdag van de maand was, dus de dag dat de ouders me kunnen spreken. Er kwam een nieuwe moeder die vroeg of ik voor haar drie kinderen (of voor tenminste 1 van de 3) schoolgeld zou kunnen/willen betalen. Dit ging moeilijk worden, ik zag het al aankomen.. Ik had me toch ECHT voorgenomen geen kinderen meer aan te nemen, maar hoe ging ik dat deze moeder duidelijk maken?? We hebben wel een uur met elkaar gepraat, ik heb alle ellende aangehoord, vond het VRESELIJK moeilijk om haar nog steeds af te wijzen, maar was er aan de andere kant ook van overtuigd dat dat toch echt het beste was voor mezelf: ik kan en mag voorlopig niet meer kinderen aannemen, en als ik nu bezwijk, komt er volgende week weer iemand met zielige verhalen, en weer en weer en weer. Want er komt echt geen eind aan de armoede in Kibera, en ik moet accepteren dat ik niet ieders probleem op kan lossen. Dus ik adviseerde haar om te proberen een andere sponsor te vinden, en ik beloofde haar dat ik ook uit zou kijken naar een andere sponsor!

De volgende dag ging ik naar het ziekenhuis (daar doe ik 1 dag per week vrijwilligerswerk) en daar ontmoette ik een Egyptische dokter, die als patiënt in het ziekenhuis lag. Zij vertelde dat de Egyptisch/Koptische kerk in Nairobi ook schoolgeld voor kinderen in Kibera betaald, en toen ik haar vertelde over de vrouw waar ik gisteren mee gesproken had zei zij: laat haar maar naar de Koptische kerk komen a.s. zondag.
Nou, om een lang verhaal kort te maken; Alice en de moeder zijn de volgende zondag van 8 uur ’s morgens tot 7 uur ’s avonds daar geweest om uiteindelijk te horen dat als ze hulp wilde van de Koptische kerk ze ook lid van die kerk moest zijn…..
Helaas hebben ze niet met de dokter gesproken want die was er niet. Vervolgens is Alice er afgelopen woensdag weer de hele dag mee onder de pannen geweest, en het eind van het liedje is dat IK er nu volgende week achteraan moet om uit te zoeken hoe het nu precies zit. Tot dusverre ziet het er naar uit dat ik iemand blij gemaakt heb met een dode mus, en daar baal ik flink van.