eerste termijn 2014

Nou, dat wordt wel tijd dat er weer eens een stukje geschreven wordt, want tot mijn grote schrik zie ik dat het al DRIE maanden geleden is dat ik over de voortgang van het EBOO project verteld heb.
Er is veel gebeurd sindsdien, allereerst kwam mijn jongste zusje met haar hele gezin: echtgenoot, kids + partners + kleinkinderen + pleegzoon. ELF mensen in totaal, dus mijn huis werd overgenomen, incl. de keuken, en dat was wel relaxed, want nu was ik niet verantwoordelijk voor alle maaltijden. Ik heb het me heerlijk aan laten leunen, en alles over me laten komen, en het moet gezegd: we hebben een geweldige tijd gehad met elkaar. Natuurlijk moesten er scholen bezocht worden, en ik had met twee scholen een afspraak gemaakt om daar te komen met de hele groep. Dat was een hele belevenis, want er werd gedanst en gezongen, en voordrachten gehouden, en nog meer gedanst en gezongen, en nog meer toespraken, het is onvoorstelbaar hoe de mensen hier met niets en van niets een feestje kunnen maken. Iedereen was blij en uitgelaten, met al die bezoekers uit Nederland. Ik zal straks proberen enkele foto’s te plaatsen, dan kunnen jullie een beetje van de sfeer proeven.
Op twee januari vertrok het hele stel –met lichte tegenzin- terug naar Nederland, waar werk en verplichtingen wachtten. Ook hier in Nairobi was het direct weer de handen uit de mouwen, want het nieuwe schooljaar begint, en dat betekent dat er weer betaald moet worden voor alle kinderen!
Lang geleden ben ik begonnen met kinderen die van de lagere school afkwamen naar kostschool te sturen. Omdat zowel voor tienerjongens als tienermeisjes Kibera een vreselijke plek is. Veel kinderen kunnen niet naar school, krijgen thuis niet voldoende of helemaal niet te eten, dus er zijn ontzettend veel straatkinderen die lijm snuiven, en allerlei ongein uithalen, meisjes worden aangerand en ga maar door. Dus als de kinderen ergens in de provincie naar een goeie kostschool kunnen, wat niet eens echt duur is, dan sta ik daar voor 100% achter. Maar dit jaar waren er 14 kinderen die vol ongeduld stonden te trappelen om naar de middelbare school te gaan. Tja, en allemaal wilden ze natuurlijk naar een kostschool….. En bovendien waren er nog twee kinderen van de lagere school die ik ook beloofd had dat ze naar een kostschool mochten, vanwege teveel problemen thuis. Pfff…., daar heb ik het wel even benauwd van gekregen, want de eerste keer dat zo’n kind naar school gaat, moet ie dus zijn eigen matras, 2 lakensets, 2 of 3! dekens, 1 kussen, beddensprei in de opgegeven kleur!, muskietennet, 2 handdoeken, een plastic teiltje + plastic of metalen emmer, toiletpapier, toiletspullen, bord, beker en bestek, Bijbel, psalmboek, schoolboeken, woordenboek, atlas, schriften, pennen, potloden, geometrical set, schooltas, een metalen box + hangslot (om al je eigendommen in te doen) en een nieuw uniform met nieuwe schoenen meenemen. Er komt werkelijk geen einde aan de lijst……
En dat dus ZESTIEN keer!! Nu kun je hier voor een tientje een deken kopen, en nou ja, heel veel dingen zijn voor weinig geld (lees: slechte kwaliteit!!!) te koop, maar toch ben je zomaar 200 euro kwijt en dan moet het schoolgeld nog betaald worden. Al snel bedacht ik dat de ouders –of familie- ook maar een bijdrage moesten leveren, dus heb ik gezegd: EBOO betaald het schoolgeld, de schoenen, en het uniform, plus 100 euro voor de boeken en andere boodschappen. De rest moet je zelf betalen…. In veel gevallen ging dit goed, en waar het echt niet ging, daar heb ik natuurlijk wel geholpen. Al met al heb ik deze termijn 18.000 euro uitgegeven, maar er gaan wel 156 kinderen naar school;
In totaal: 3 naar de universiteit, 24 naar de middelbare school, en 129 naar de lagere school.
En de volgende termijn is gelukkig lang zo duur niet, want op bijna alle scholen is de eerste termijn het duurst.
Sinds eind januari ga ik niet meer naar Kibera, maar komen de ouders bij mij thuis. Het gaf toch teveel problemen; jaloezie, haat en nijd, en ik had het gevoel dat ik ertussen stond, maar er niets aan kon doen. Na veel gepraat en overleg met Wim en met Nicholas, een lokale jongeman die me helpt met de boekhouding, hebben we besloten dat we het maar eens zo moesten proberen. Toen hebben we alle ouders uitgenodigd op een zaterdagmiddag bij ons in de tuin, en hen de nieuwe regels voorgelegd. Elke dinsdagmorgen tussen 10 en 12 uur mogen de ouders komen. Iedereen moet tenminste drie keer per jaar komen, om de rapporten van de kinderen te brengen. De oudere kinderen moeten zelf met hun rapport komen. Tot dusverre werkt het prima, ik heb pasjes gemaakt voor elk gezin 1 pasje en zonder pas kunnen ze niet op het compound komen. Dit om te voorkomen dat ‘iedereen’ aan de deur klopt en om hulp vraagt. Bovendien mogen ze hun pasje NOOIT uitlenen aan iemand anders, want de pasjes zijn genummerd en ik weet welk pasje van wie is!! Op deze manier hoop ik ook dat ik niet (nog) meer ellende over me heen gestort krijg, en dus ook niet meer in de verleiding kom om meer kinderen in het programma op te nemen. Want ik kan echt niet meer aan dan deze 156, financieel niet, omdat de kinderen elk jaar een jaar ouder –en dus duurder- worden, maar ook zelf niet, want dit vergt al ontzettend veel organisatie en energie om alles bij te houden. En ik moet natuurlijk wel een beetje aan mezelf denken, want ik hoop dit nog JAAARRREN te mogen doen!! Tot de volgende keer, ik beloof dat ik niet weer zolang zal wachten!!