Naco-sponsorship en meer nieuws

Er is weer veel gebeurd de afgelopen weken, eind juni kwam André, een collega van Wim, hier met een cheque van NACO voor het EBOO-project.

De directie van NACO heeft beloofd voor de komende drie jaar het EBOO-project financieel te steunen met tenminste 10% van de EBOO jaaromzet. Omdat André natuurlijk in de eerste plaats voor het werk hier kwam, heb ik geregeld dat we op zaterdag bij de Anajalischool in Kibera de cheque officieel zouden overhandigen. Alleen was er juist die zaterdag geen school omdat de kinderen vrij waren vanwege ‘midterm’. Maar gelukkig had het hoofd van de school er geen probleem mee dat we toch daar kwamen en Alice trommelde een heel stel kinderen met hun ouders op om ook daar te komen. De kinderen allemaal in hun uniform, en de ouders op hun paasbest. Geweldig wat een feest!

Na de ceremonie zijn we naar het huis van Alice en Julius gelopen, dwars door Kibera, een eye-opener voor André en Wim. Wat opvalt is dat iedereen bezig is met het een of ander, om toch een paar centen te verdienen. Inderdaad: overal bedrijvigheid om je heen. Bij Alice aangekomen stond haar nichtje te koken, en ja hoor even later kwam ze langs met een bakje met water waarin we onze handen konden wassen voor het eten! Natuurlijk was dat weer helemaal niet de bedoeling, en André zag zichzelf al daar wegkomen met een flinke voedselvergiftiging! Wim en ik zijn wat gewend, dus vooral Wim nam een lekker bord vol eten, en ik een hapje hier en daar, en ik geloof dat zelfs André uiteindelijk een hapje geproefd heeft. Ik heb niet gehoord dat hij ziek geweest is.

Vorige week hoorde ik van Alice dat Duncan –een jongen van 17- deze termijn niet naar school geweest is. Maar ik had wel voor hem betaald!! Rara hoe zit dat?? Ik regel met Geoffrey dat hij met Duncan bij mij langs komt. De volgende morgen staan ze samen op de stoep, en wat blijkt? Duncan zijn vader is anderhalf jaar geleden overleden, en sindsdien probeert zijn moeder aan de kost te komen maar dat lukt niet altijd even goed. Dus geregeld was er geen eten in huis, en Duncan kon het –naar eigen zeggen- niet langer aanhoren dat zijn zusje van 10 ’s nachts lag te huilen van de honger, dus had hij het heft in eigen hand genomen en was ‘scrap’ gaan zoeken. Dat is oud ijzer, metaal, papier, plastic en noem maar op wat er zoal aan de kant van de weg ligt, en wat eventueel een paar centen oplevert. Gemiddeld ‘verdiende’hij daar 1 euro per dag mee, en hadden ze in ieder geval weer een beetje te eten. Eigenlijk was ik heel boos op hem, maar toen ik dit zo aanhoorde kon ik toch moeilijk boos op hem blijven. Dus vroeg ik hem: “is dit wat je wilt, voor de rest van je leven??” Nee, dat zag hij ook wel dat dit niet de oplossing was, en ja, hij wilde wel graag zijn school afmaken. Misschien was de beste oplossing dat hij naar een boarding-school zou gaan. Dat idee speelde ook al in mijn hoofd, maar dan zou ook zijn zusje naar een boarding-school moeten, zodat de moeder alleen nog maar voor haarzelf hoeft te zorgen. We spreken af dat hij een paar dagen later samen met zijn moeder en zusje weer bij mij zal komen, zodat we in familieverband afspraken kunnen maken.
Een paar dagen later staan ze met z’n allen –ook Geoffrey- weer op de stoep, en spreken we af dat de moeder een boarding school voor haar dochter uit gaat zoeken, en dat die dan volgend jaar in januari op de nieuwe school begint, en Geoffrey gaat samen met Duncan een boardingschool voor hem uitzoeken, waar hij dan in september in een klas lager kan beginnen. Hij zit namelijk nu in de derde klas, maar was met de hakken over de sloot overgegaan. Dit kon ik begrijpen, omdat zijn vader was overleden, en hij zich moeilijk op school kon concentreren. Nu heeft ie een hele termijn overgeslagen, dus is het beter dat ie de derde termijn van klas twee nog een keer doet, en dan in januari opnieuw in klas drie begint. Pfff….ik weet het ook niet, maar denk dat we op deze manier deze jongen toch nog een kans moeten en kunnen geven.

Ik ga nog steeds elke eerste en derde dinsdag van de maand naar Kibera en houd daar ‘spreekuur’ voor de ouders. Dit is een groot succes, als ik om twee uur bij de school aankom zitten er altijd al een aantal ouders op me te wachten, en dat gaat dan aan de lopende band door tot 4 uur, en soms zelfs tot 5 uur. De ouders vinden het fijn om even met me te kunnen praten, om me te bedanken voor alles wat EBOO voor hen doet, en om te vertellen hoeveel verschil het maakt voor hen dat ze nu niet meer over het schoolgeld in hoeven te zitten.

Natuurlijk komen er ook geregeld nieuwe mensen die op wat voor manier dan ook over het project gehoord hebben en ook wel graag hun kinderen in het EBOO project opgenomen willen zien. Hier moet ik helaas streng zijn, ook voor mezelf, want ook al heb ik nu ruim voldoende geld, ik kan ECHT niet meer kinderen opnemen, want dan kan ik het zelf niet meer overzien; een goeie boekhouding bijhouden van al het geld dat er inkomt, en al het geld wat er uitgaat voor 155 kinderen is al bijna een dagtaak en 155 kids is al HEEL VEEL blijf ik mezelf voorhouden, en niemand heeft er wat aan als ik instort. Dus nee, hoe zielig je verhaal ook is, het kan echt niet. Het valt me op dat ouders doorhebben dat als ze maar volhouden en blijven komen, dat ik dan toch wel ingeef op den duur, dus hier moet ik op de één of andere manier ook een einde aan maken, en sterker in m'n schoenen staan.

Wat ik wel heb gedaan en wat ik ook kan doen is; ik heb beloofd om de kinderen nieuwe schoenen en truien en sommigen zelfs een uniform te geven, maar verder moeten de ouders hun eigen probleem oplossen. En die schoenen etc. is éénmalig, en het betekent ABSOLUUT niet dat hun kind nu in het EBOO programma zit. Hopelijk werkt dit.

Alice heeft voor veel kinderen uniforms laten maken en gaat ze uitdelen op de dinsdagmiddag dat ik in Kibera ben. Geen succes wat mij betreft, en ik heb gezegd dat ze dat in het vervolg maar op een andere dag moet doen. Ouders, leraren, kleding passende kinderen en alles door elkaar, wat een heksenketel! dat wordt me te gek. Bovendien wilde Alice dan ook nog dat ik overal foto’s van ging maken maar dat zag ik al helemaal niet zitten. Nu heb ik daar natuurlijk wel een beetje spijt van, maar helaas… wordt vervolgd….